Στο Stage Volume 1, μία από τις καινούριες μουσικές σκηνές του κέντρου, ο Λεωνίδας Μπαλάφας, επιστρέφει στις live εμφανίσεις εντός Αθηνών. Παρουσιάζει τον καινούριο του δίσκο και παίζει με την μπάντα που τον είχαμε συνηθίσει προ του «Απηλιώτη».

Πριν ανέβει στη σκηνή μοιράστηκε μαζί μας στιγμές από το παρελθόν και στίχους. Είπε ότι δεν μετανιώνει για τη συμμετοχή του στο fame story, αλλά κι ότι δεν ταυτίζεται με τα τυποποιημένα προϊόντα που γυρεύουν τα ριάλιτι. Εξήγησε γιατί δεν συμμετέχει σε κομματικά και πολιτικά φεστιβάλ, έδωσε τη δική του ερμηνεία την Ελλάδα της κρίσης, κυρίως όμως μίλησε για μουσική. Για τα κομμάτια του που έχουν άρωμα Ανατολής, τα μελοποιημένα ποιήματα που ετοιμάζει να κυκλοφορήσει σ’ επόμενη δουλειά του, αλλά και την επιλογή να μη συνεργάζεται με μεγαλοεταιρείες.

Πότε ξεκίνησες να παίζεις μουσική;

Nα «γρατζουνάω» ξεκίνησα στην Γ’ Γυμνασίου όταν μου έκαναν δώρο οι γονείς μου μια κιθάρα, ήθελαν κάποιο από τα έξι παιδιά τους να μάθει τουλάχιστον να κομπανιάρει. Μετά από κάποια χρόνια κατόρθωσα να πάρω τα πρώτα μου μεροκάματα τραγουδώντας στην Απανεμιά στην Πλάκα το 2003 και σιγά σιγά να γράφω και τα πρώτα μου τραγούδια.

Μετάνιωσες που μπήκες στο fame story;

Δεν είναι κάτι που μετανιώνω. Όσο μεγαλώνεις καταλαβαίνεις πως όλα γίνονται για ένα λόγο, ακόμη και αν δεν είσαι σίγουρος για το ποιος είναι αυτός ο λόγος. Ακόμη και αν βασίζεσαι σε υποθέσεις. Κάνοντας τη δικιά μου προσωπική υπόθεση, λοιπόν, σκέφτομαι ότι αν δεν είχα πάει εκεί ίσως να μην μπορούσα να γράψω μ’ αυτόν τον τρόπο ακόμα και να είμαι αυτός που είμαι σήμερα. Γι” αυτό δε μετανιώνω, γιατί δεν ξέρω πώς αλλιώς θα μπορούσε να μου τα είχε φέρει η ζωή.

Για ένα πράγμα που χαίρομαι είναι ότι επειδή συνήθως αυτά τα παιχνίδια τα παρακολουθούν άτομα μικρότερης ηλικίας, μπορεί κάποια να συνδέθηκαν με την προσωπική μου πορεία τότε, οπότε αν θεωρηθεί ότι έχω μια καλή εξέλιξη, τότε ίσως να είμαι ένα καλό παράδειγμα.

Τα παιχνίδια αυτά και οι εταιρίες πίσω από αυτά, γυρεύουν τυποποιημένα προϊόντα. Δεν μπορούσα και δεν μπορώ να ταυτιστώ με την τυποποίηση. Γύρευα την απεμπλοκή από αυτή την εταιρία και δόξα τω Θεώ συνέβη.

Τα τελευταία χρόνια δεν συνεργάζεσαι με μεγάλες εταιρίες, προχωράς ανεξάρτητα…

Ήθελα και θέλω να κάνω αυτό που νιώθω. Κάθε περίοδος της ζωής μου είναι διαφορετική, αλλάζουν τα βιώματα, τα ακούσματά μου και οι επιρροές μου. Μέσα από αυτό το δρόμο ήρθαν τα πράγματα έτσι ώστε συνάντησα ανθρώπους, που στην συνέχεια γίναμε παρέα και μαζί δημιουργησάμε τις τρεις τελευταίες δισκογραφικές παραγωγές, στη «φιλική εταιρία» antart με το Νίκο Μέρμηγκα.

Ο τίτλος του τέταρτου δίσκου μου, Ας Ρίχνει και Χαλάζι, ταίριαζε πολύ με τη συγκεκριμένη περίπτωση γιατί ήταν η πρώτη φορά που κινήθηκα ανεξάρτητα. Μπορεί να είναι πιο δύσκολα έτσι, αλλά είναι πιο ωραία από το να έχεις τόσα άτομα να ασχολούνται με σένα και στην ουσία να μην κάνουν τίποτα. Σημασία έχει ακόμη και με χαλάζι να βρίσκεις το δρόμο σου.

Από δίσκο σε δίσκο το ύφος που χρησιμοποιείς είναι διαφορετικό. Πέρυσι παρουσίασες τον «Απηλιώτη», ένα άλμπουμ με ρεμπέτικα τραγούδια..

Απηλιώτης όπως ο ανατολικός άνεμος.Τα τραγούδια είναι μια αναφορά στην παράδοση μας και στην Σμύρνη κι έγιναν γέφυρα να περάσω από έναν κόσμο σ΄έναν άλλο. Ηχογραφήθηκε στο παλιό στούντιο της Φίνος Φιλμ ζωντανά με μια ομάδα από παραδοσιακούς οργανοπαίχτες  με δυο μικρόφωνα όπως γίνονταν παλιά.

Βγήκε αβίαστα, γιατί από μικρός άκουγα τον πατέρα μου να τραγουδάει τέτοια τραγούδια. Είχε φωνή σαν του Ρούκουνα, όπως τραγουδούσε σε μεγάλη ηλικία, τότε που είπε το «Ρομάντζα». Αυτές τις μελωδίες είχα στο κεφάλι μου. Μετά, όταν έχασα τον πατέρα μου και ψάχνοντας να μελετήσω αυτό που λέγεται «ρεμπέτικο», ανακάλυψα πως μέσω εκείνου είχα αγαπήσει τραγούδια που δεν ήξερα καν. Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι έφτιαξαν μες στη φτώχεια και στις δυσκολίες τους κάτι αληθινό και ζωντανό. Αυτό μου αρέσει και αγαπώ να κάνω, να φτιάχνω κι εγώ με τη σειρά μου κάτι αληθινό και με καλή παρέα να το ηχογραφούμε.

Πρόσφατα ακούσαμε από το διαδίκτυο κάποια καινούρια σου τραγούδια, επίσης με διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά και με διαφορετική μπάντα.

Ανηφοριά είναι ο τίτλος του cd που πρόκειται να κυκλοφορήσει μέσα στον Οκτώβριο. Γράφτηκε με την μπάντα που παίζουμε χρόνια και δεν είχαμε γράψει ζωντανά όλοι μαζί, απλώς αυτοσχεδιάζαμε επί σκηνής. Το καταφέραμε εν τέλει. Ποτέ δεν είναι αργά. Είναι δεκατρία νέα τραγούδια και θα τα παρουσιάσουμε ολοκληρωμένα πρώτη φορά παρέα με τους: Λευτέρη Βαρθάλη, Κώστα Στεργίου, Κώστα Φόρτσα, Βαγγέλη Κατσαρέλη, Βαγγέλη Καραπέτρο, Νίκο Παγώνη, Σπύρο Βρυώνη, Jim Staridas στο StageVolume1 στην Αθήνα στις 3 Οκτώβρη, στο Βόλο στις 17 και στην Θεσσαλονίκη στις 18 του ίδιου μήνα ενώ ετοιμάζουμε και άλλες εμφανίσεις, σε όλη την Ελλάδα που θα ανακοινώνονται από την προσωπική μου σελίδα στο ιντερνέτ και στο facebook.

Αλήθεια ο Μπαλάφας μπαίνει στο facebook;

Δεν έχω καλή σχέση με την τεχνολογία, δε διαχειρίζομαι την ιστοσελίδα μου και τα λοιπά. Να΄ ναι καλά ο Μάρκος. Αλλά αν δεν ανεβάσω τα τραγούδια μου στο YouTube, τότε πού; Δεν είναι για λόγους μαρκετινίστικους, θέλω ο κόσμος να μπορεί να τα ακούσει ελεύθερα και αν μετά τα γουστάρει, και το λέει η τσέπη του να τα αγοράσει. Η εποχή της τεχνολογίας έχει τα καλά και τα κακά της. Πλέον δεν χρειάζεσαι σώνει και καλά τις εταιρίες. Υπάρχουν όμως και τα άσχημα. Βομβαρδισμός από εικόνες, μηνύματα, διαφημίσεις, γίνεται δηλαδή μία δεύτερη τηλεόραση. Εσύ βέβαια θα επιλέξεις τι θα δεις αλλά μέσα στο χάος πρέπει να ψάξεις πολύ.

Τι σημαίνει καλό τραγούδι; Πώς νιώθεις όταν γράφεις;

Ένα τραγούδι με γερές βάσεις και θεμέλια είναι εκείνο που μπορεί να «αγγίξει» έναν εικοσάχρονο και έναν ογδοντάχρονο ταυτόχρονα.

Όταν γράψω ένα τραγούδι, τη στιγμή της γέννησής του, αισθάνομαι ψυχοθεραπευμένος, πριν το γράψω όμως σχεδόν πάντα κάτι μου φταίει, δεν μπορώ να κάτσω σε μια μεριά. Τα συναισθήματα και οι εικόνες που έχω μέσα μου, γυρεύουν τρόπο να εκφραστούν.

Πώς επιλέγεις τα τραγούδια που θα παίξεις στα live; Επίσης, έχεις ακόμα άγχος πριν ανέβεις στη σκηνή;

Θέλω να παίζω τραγούδια που με εκφράζουν ακόμα. Υπάρχουν και εκείνοι που μπορεί να μην έχουν ακούσει κάποιο συγκεκριμένο μου τραγούδι ζωντανά οπότε το ζητούν επίμονα. Αν μου το ζητήσει ο άλλος όμορφα, θα το παίξω, αν δεν το ξεχάσω. Κάθε τραγούδι, άλλωστε, είναι ένας σταθμός της ζωής μου. Και τους σταθμούς δεν πρέπει να τους ξεχνάμε, αλλά να τους σεβόμαστε.

Πάντα αγχώνομαι πριν βγω στη σκηνή. Το άγχος είναι που ανεβάζει την αδρεναλίνη, με ξυπνάει. Μερικές φορές μου φαίνεται σαν από εκεί που είχα την κιθάρα μου και τη γρατζουνούσα με δυο τρεις φίλους πίνοντας καμιά ρακή, ξαφνικά ανοίγω τα μάτια μου και είμαι μπροστά σε πολύ κόσμο, οπότε λέω στον εαυτό μου «τι γίνεται»;

Μόνο όταν φεύγει το άγχος, ευχαριστιέμαι από καρδιάς μια συναυλία. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στον Κουρσάρο στην Κύπρο που παίζαμε μέχρι τις 7 το πρωί και όσοι είχαμε μείνει τραγουδούσαμε όλοι μια παρέα από τον Εθνικό ύμνο μέχρι τον ύμνο της Α.Ε.Κ

Αρκετά τραγούδια που παίζεις ζωντανά δεν έχουν ηχογραφηθεί. Να περιμένουμε κάτι στο μέλλον από αυτό το υλικό;

Υπάρχουν αρκετά τραγούδια στα σκαριά που περιμένουν, παράλληλα έχω μελοποιήσει κάποιους ποιητές, Δροσίνη, Πολέμη, Παπαντωνίου, Καβάφη, Παλαμά, Βαλχάλα (ο Καββαδίας όπως υπέγραφε στο Ημερολόγιο ενός Τιμονιέρη) και σκοπεύω να βγάλω έναν δίσκο. Αυτά τα ποίηματα είναι τόσο δυνατά, άμεσα κι αληθινά. Λόγια που αγγίζουν την ψυχή του καθενός.

Έχεις παίξει ποτέ σε κομματικά ή πολιτικοποιημένα φεστιβάλ, ποια η γνώμη σου για την πολιτική;

Δεν έχω παίξει ποτέ σε πολιτικά φεστιβάλ, παρ’ ότι έχω δεχτεί παρά πολλές προτάσεις. Θεωρώ ότι η τέχνη δεν πρέπει να διαπλέκεται με την πολιτική. Αν θες να προσελκύσεις κόσμο κάνε το για τις ιδέες σου και την πορεία σου σε αυτό τον κόσμο και όχι δανειζόμενος κόσμο από τους καλλιτέχνες.

Με έχουν πάρει για να παίξω σε αντιρατσιστικά ή αντιφασιστικά φεστιβάλ. Ξέρεις, το «αντί» καμιά φορά δεν ενώνει τους ανθρώπους. Πόσο μάλλον όταν κάποια τέτοιου τύπου φεστιβάλ γίνονται από νεολαίες διαφόρων κομμάτων που τελικά τσακώνονται για το ποιος θα πρωτοκολλήσει τις αφίσες. Άρα πού είναι η ελπίδα;

Από μικρός άκουγα «ο ένας είναι δεξιός, ο άλλος αριστερός», ο καθένας προεκλογικά έβαζε το σημαιάκι στο μπαλκόνι του, κι εγώ απορούσα, δε μπορούσα να το αφουγκραστώ όλο αυτό. Πες ότι εγώ πηγαίνω σε ένα δρόμο διπλής κυκλοφορίας και έχει ένα φανάρι και θέλω να στρίψω δεξιά, και στρίβω δεξιά. Ο άλλος που πάει αντίθετα από “μένα, στρίβει αριστερά και στην ουσία πάμε στον ίδιο δρόμο.

Η χώρα όμως πώς έφτασε εδώ;

Αφού οι πολιτικοί της χώρας δεν ήταν και δεν είναι φιλόσοφοι να σκέπτονται και να πράττουν για το κοινό καλό, οφείλαμε εμείς σαν πολίτες και οφείλουμε να κάνουμε στην άκρη το προσωπικό μας συμφέρον. Με την κρίση πέσαμε από τα σύννεφα, αλλά όσα βλέπουμε σήμερα, υπήρχαν ανέκαθεν, έστω σε πιο μικρό βαθμό. Είμαι το έκτο παιδί της οικογένειάς, οπότε αν και δε μας έλειψε ποτέ τίποτα σημαντικό, βιώναμε πάντα μία κάποιου τύπου μικρή «οικονομική κρίση».Ελπίζω ότι θα αλλάξουμε. Όχι τόσο σε υλικό επίπεδο, αλλά μέσα μας. Εκεί είναι η μεγάλη κρίση.

Πολλές φορές όμως τα «χώνουμε» στους πολιτικούς, στο σύστημα, «αυτοί φταίνε» μωρέ φταίνε αλλά πολλές φορές ξεχνά ο καθένας μας το λιθαράκι που έχει βάλει σε όλη αυτή την ασχήμια.

Φταίνε οι πολιτικοί, φταίνε οι πολιτικοί
φταίνε οι δημοσιογράφοι κι όλοι οι συντελεστές
δικηγόροι, δικαστές, φταίν΄ αυτοί μα εσύ δεν φταις.

Πάρ’ τη μονοκατοικία δως μου δύο διαμερίσματα
προίκα το ‘να να το κάνω στο άλλο εγώ
για να μη χάνω απ’ τα μάτια μ’ το παιδί.
Από ένα έχω δυο δεν είναι ενοχή η αντιπαροχή.

Πούλησα όλα τα χωράφια έτσι να γίνω θυρωρός
την παλιά ζωή μου αφήνω για να ανοίγω και να κλείνω
τα ψηλά τα κτίρια με τα εκατομμύρια.

Ξήλωσα όλη τη σοδειά μου, του παππού μου την σταφίδα
είδα πως είν’ ευκαιρία το ρευστό να μπει στην τσέπη
και ελέγχετ’ η αγορά ένα στρέμμα την φορά.

Πάρε δάνειο και χτίσε λέει η ανοιχτοχέρα τράπεζα
που ‘χει το χρήμα όλων και κινεί
κι έχτισα σπίτι μεγάλο με υποθήκη σπίτι άλλο
ξέχασα πως δεν χαρίζει μα τοκίζει και με βάζει σε καζάνι που όλο βράζει

Είκοσι έχω ψιφαλάκια
Θέση εσύ για να μου δώσεις
Το παιδί μου να απλώσει
Στο δημόσιο την αράδα

Και δημιουργώ ανάγκες μες στον ανταγωνισμό μας
ότι έχει ο διπλανός μας να το έχουμε κι εμείς
καταναλωτή με λένε, οι άλλοι φταίνε, οι άλλοι φταίνε.

Ελπίζω ότι κάποια μέρα θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι κι όπως έχει πει ο Σωκράτης ούτε η γυναίκα δίχως άντρα ούτε η ελπίδα δίχως πόνο μπορεί να γεννήσει κάτι χρήσιμο.

*Οι στίχοι είναι από ακυκλοφόρητο τραγούδι.